"Η πρώτη μου αμήχανη επίσκεψη στο Κόφι Ίσλαντ"

Της κας Μαρίας
Τις τελευταίες μέρες ήκουα που ήνηξε το μαγαζί που 'ναι πέναντι ΄πο της Κατσετούρχενας και κάνει λέει όμορφο καφέ. Προχτές λοιπό που κατέβηκα α 'λλάξω κάτι ρούχα στους Κινέζους, λέω α πάω α δοκιμάσω.

Το λάθος μου ήτανε που 'εν είχα σκεφτεί ήντα καφέ θα πω, προτού μπω μέσα. Μπαίνω και γω ισσάμενη-κουνάμενη και βλέπω τις γυάλες με τους καφέδες στολισμένους στους τοίχους. Σοκολάτες 'πο δω, κρουασά ΄πο κει. Λέω ΄πο μέσα μου " Μαρία κάμε το σταυρό σου και ο,τι σου δώκουσι θα το πσεις". Αυτοί ηβλέμα με καλά καλά μέχρι που τους κοίταξα και γω και με ρώτηξε ο άθρωπος τι θα πάρω

Εγώ ντρεπόμουνα γιατί είχα συνηθίσει που μου λέασι "Καλημέρα θεία μου τι α σου φτιάξω" και τώρα 'εν ήξερα πώς α τους μιλήσω. Λέω του "Ενα φρέντο παρακαλώ". Μετά αυτός ήλεε μου κάτι εσπρέσα και καπουτσίνα που 'εν ηκαταλάβαινα αλλά 'εν ήθελα α με νομίζει για καμιά άσχετη. Για κάμποση ώρα είχα κολλήσει και σκεφτόμουνα α μην πετάξω καμιά κοτσάνα ενώ αυτός ήβλεπε με.

Μετά από καένα λεπτό παίρνω θάρρος και του λέω "εσείς τι μου προτείνετε;" . Ε, τι ήταν α του το πω, αρχίζει να μου λέει για καφέδες όλου του κόσμου, για μαύρους και άσπρους που ζαλίστηκα. Κάνω του "Βάλτε μου αυτόν τον αφρικάνικο"(όλοι καφέ είναι εκεί κάτω, μπορεί να κάνουσι και καλό καφέ).
Τέλος παντων, ήκαμε ντον ήδωσε μου και ένα καλαμάκι, ηπλέρωσα και ήφηα.

Καλός ήτανε αλλά 'ε ξαναπάω μόνη μου